Aangezien de naam van Danni Nicholls voor mij compleet nieuw is, heb ik er ook geen idee van hoe bekend ze al of niet is in kringen van rootsmuziek-liefhebbers in onze contreien. Elders blijkt dat behoorlijk mee te vallen en al schreef onze (valsam) een jaar of drie geleden nogal lovende bewoordingen over de vorige plaat van de Engelse zangeres, “Mockingbird Lane”. In haar thuisland scoorde ze in 2017 en 2018 nominaties voor de AMA UK-awards, respectievelijk voor het album en als songwriter, wat toch niet meteen alledaags te noemen is.

Net als voor haar eerste twee albums trok de zangeres ook nu weer naar Nashville voor de opname van de plaat en ze kwam er terecht onder de hoede van Jordan Brooke Hamlin, een vrouw die al sporen verdiende met haar werk voor Indigo Girls en Lucy Wainwright-Roche” en die ook op deze plaat een heleboel instrumenten inspeelt. Naast haar grote inbreng in de studio is overigens, die van drummer Will Sayles (zei ook Sixpence None the Richer, John Paul White, Norah Jones…) het enige spoor van fysieke mannelijkheid dat ik in de credits kon aantreffen. Alle andere werk werd dus door vrouwen gedaan, inclusief de zusjes Rogers, alias The Secret Sisters, die op drie van de elf tracks de backing vocalen voor hun rekening namen.

Die vrouwelijke toets resoneert over heel de plaat, die bulkt van wat menig recensent al als “elegantie” omschreef. Volgens ons woordenboek is dat synoniem voor “bevalligheid”, “gratie” of “schoonheid” en dat kun je dus moeiteloos toepassen op deze plaat, waarvoor Danni in alle nummers de hand had, al deed ze ook een beroep op medeschrijvers als Robby Hecht -voor “Wish I Were Alone”-, Ben Glover -voor opener “Wild as The Water”, “Frozen” en “Texas”- of Jaimee Harris -voor “Power to Leave”.

De bijzonder mooie stem van Danni is uitermate geschikt voor de meestal zachte, in fluweel gewikkelde melodieën, waar overheen bij wijlen nochtans behoorlijk krachtige teksten gedrapeerd worden, zoals bv. in “Lemonade”, waarin water, vuur, zon afgerekend worden op hun vaak tegenstrijdige eigenschappen. Heel soms komt er een tikkeltje soul bovendrijven, zoals in “Hear Your Voice”, waarin een knappe orgelpartij de tekst over fundamentele eenzaamheid mooi ondersteunt, net zoals dat het geval is voor de bij momenten nauwelijks hoorbare gitaar of de discrete cello-illustraties.

Het mag duidelijk zijn dat Danni voor een soort “less is more”-aanpak, die weliswaar heel mooi past bij stem en inhoud van de songs, al had ik hier of daar toch graag een tikkeltje meer “weerhaak” bespeurd: een prachtig geslepen diamant krijgt ook pas zijn echte schoonheid, als er buiging en facetten in zitten, toch?

(Dani Heyvaert)